Kapitalistlerin pervasız zorbalıklarına son vermek için örgütlenelim, mücadele edelim! Katledilen tüm işçi kardeşlerimizin hesabını soralım! Bu ölüm ve sömürü düzenini, açgözlü kapitalistlerin ve onların hizmetkârı iktidarların başına yıkalım!

Metal Fırtına, temel toplumsal bir güç olan işçi sınıfının birleşik eylem gücünü ortaya koydu. Bu direniş, filli meşru mücadele yöntemlerinin işçilerin bilinçlerine kazınmasında özel bir rol oynadı. Metal işçileri, yasaları aşarak gerçekleştirdikleri fabrikaları terk etmeme eylemleriyle çoktan bağıtlanmış olan toplu sözleşmeyi tanımayarak, güncellenmesini sağladılar. Greif Direnişi’nde öne çıkan “işgal, grev, direniş” sloganı, Metal Fırtına’da hayat buldu. Greif Direnişi’nin de öğreticiliğiyle, sınıf mücadelesinin önündeki temel engellerden biri olan sendikal bürokrasiyle açık bir hesaplaşmaya tanık olduk.

1 Mayıslar’da Taksim’i gerçek anlamda kazanmak, açlık, yoksulluk ve baskı cenderesine sıkıştırılmış emekçi kitlelerin öfke ve tepkisinin örgütlenip açığa çıkarılmasından geçiyor. Her şeye rağmen, tüm ülke çapında meydanlara çıkıp kendi özlem ve taleplerini haykıran on binlerin varlığı; ama daha da önemlisi, emekçi kitlelerin bu sömürü ve baskı düzenine karşı biriken öfkesi bunun mümkün olduğunu gösteriyor. Hemen bugünden itibaren bu tepkiyi örgütlemek için harekete geçmek, öncü işçilerin ve devrimci kurumların önünde tarihsel bir görev olarak duruyor.

İşçi sınıfı yalnızca karşı karşıya kaldığı iktisadi-sosyal saldırıları değil, saray rejiminin baskı ve zorbalık uygulamalarını da püskürtebilecek güce sahiptir. Yeter ki kendi gücüne güvensin, tabandan birliğini sağlasın, sermaye sınıfına ve ona koşulsuz her türlü desteği sunan saray rejimine karşı mücadeleyi yükseltsin! Kazanmanın yolu buradan geçmektedir.

İşçi demokrasisinin, burjuva demokrasisinden binlerce kat daha demokratik ve üstün olduğu gerçeği gerek Paris Komünü deneyimi gerekse 1917 Ekim Devrimi’yle somut olarak doğrulanmıştır.

Kapitalist düzende üretim araçlarıyla birlikte devlet de burjuvaziye aittir. Dolayısıyla bu düzende “eşitlik”, “özgürlük” ve “demokrasi” gibi kavramlar, üretim araçlarının özel mülkiyetinin burjuvaziye ait olduğu ve bununla birlikte siyasal iktidarın da ona ait olduğu gerçeğini gizlemeye yarar.

İşçi sınıfının kendi mücadelesiyle elde ettiği oy hakkı, yasalar önünde eşitlik, biçimsel seçilme hakkı gibi kazanımlar da siyasal iktidarın gerçek niteliği konusunda yanılsamalara yol açtı. Burjuvazi önce zorla kabul etmek zorunda kaldığı bu hakları, sonrasında sömürü düzenini geniş kitlelere onaylatmanın aracına çevirdi. Bu da işçi sınıfı ve emekçilerin, üretim araçlarına sahip olan kapitalistlerin siyasal iktidarın da esas sahibi olduğu ve devlet denilen mekanizmanın onlara hizmet ettiği gerçeğini kavramasını zorlaştırdı.

SAYI 055